کوچه پس کوچه های تنهایی

من به معجزه ی واژه ها ایمان دارم

به اینکه اگر در انتخاب هر کلمه دقت کنیم

رسیدن به هدفمون آسونتر میشه

میدونم که داشتن گنجینه ای از لغات جورواجور

چقدر میتونه مفید واقع بشه

متاسفانه خیلی ازما

از این معجزه غافلیم

و ازکنار خیلی از واژه های طلایی و کلیدی

بی توجه رد میشیم

...

میتونیم جاودانه بمونیم

و دیگران رو هم از مرگ نجات بدیم!!

اگر

اگر

اگر

با زاویه ی بازتری دنیا رو ببینیم ونشون بدیم

از زاویه ای که فکری نو،پویا و واقعیتگرا

اون رو پشتیبانی میکنه

اینطوری در مرداب روزمرگی ها و دیکته شدن ها

نه میپوسیم

نه میمیریم



font>

خیلی وقتا

طاقتا طاق میشه

وقتی برنامه هامون داره روو خط مستقیم حرکت میکنه

وقتی همه چی عادی و آرومه

وقتی هیچ مشکل خاص و درگیری فکری نداریم

زندگی ساده به نظر میرسه

اما

همینکه مساله ای پیش میاد که نمیتونیم اون رو به سرعت حل کنیم

کلاف زندگیمون به هم میپیچه

اعصابمون داغون میشه

از همه طلبکار میشیم

و به زمین و زمان بد میگیم

فکر میکنیم رها شدیم به حال خودمون.

هرچی این گرفتاری ها سخت تر باشن

انگار ما هم کم توان تر میشیم

تعداد اونایی که اینجور وقتا برای حل مسائل پیش روو

نیروی مضاعف پیدا میکنن

و توکلشون به قدرت لایزال خدا بیش از پیش میشه،کمه

جالب و ناجالبه که به محض گذر از گردنه ی مشکلی که داشتیم

و با آروم شدن زندگی

یادمون میره در چه حال بودیم و چه ها که نمی گفتیم!

و تعجب میکنیم چطور اطرافیانمون اینهمه از مشکلاتشون مینالن وصبوری نمیکنن!!!

این رفت وبرگشت در سادگی ها و پیچیدگی های زندگی

سلسله وار ادامه داره

این از خواص زندگی بشر بر روی زمینه!

نمیدونم چطور یه عده فکر میکنن

مردم علم غیب دارن

و باید بتونن هرچی که توو ذهن اونا میگذره رو حدس بزنن

اونم کاملا بدون خطا

واگه نتونن حدس بزنن یا اشتباه کنن

قابل بخشش نیستن

...

به موقع حرف زدن رو یاد بگیریم

از حرف دل ما کی خبر داره جز خدا و خودمون؟؟؟

در چنین مواقعی،غرور چه کاره است؟

خجالت یعنی چه؟

نمیتونم بگم ،نباید بگم،خودش باید بفهمه و ....

کارساز نیست

وقت حرف زدنه !

وقتی حرفی میزنیم و ادعایی داریم

باید راه اثباتش رو همبلد باشیم

باید سند ومدرک معتبر ومطمئن هم ارائه بدیم

نمیشه حرفی رو بزنیم وانتظار داشته باشیم

بقیه قبول کنن،باورکنن،تایید کنن

نمیشه هرچی ما میگیم عینواقعیت باشه

فقط به این خاطر که"ما چنین اعتقادی داریم"

همیشه در وجودمون یه راهبرای این اصل

باز بذاریم کهشاااااااااااااااید

"ما" داریم اشتباه میکنیم

شاید باوری که سالهاستهمراهمونه،غلط باشه

شاید بقیه هم دارن درستمیگن

اما نه هرکسی

نه هرحرفی

و

نه هر ادعایی

...

انتخاب راه با توست!

قرار نیست هرچی که شنیدی

و به مذاقت خوش اومد رو قبول کنی

و اونچه رو که خوشایندت نبود رد کنی

...

مکث کن

فکر کن

بپرس

جستجو کن

پیدا کن

"حق" رو

"راستی" رو

"واقعیت" رو

...

دنیا مال ماست

دروغهاشو باور نکنیم.

شاید شما هم با من موافق باشین که

گرفتن یه هدیه ی بی مناسبت

از کسانی که دوستشون داریم

بیشتر  خوشحالمون میکنه

...

توو روز تولد،سالگرد ازدواج و اینجور مناسبتای خاص

گرفتن هدیه از دیگران یه امر عادیه

اما وقتی اصلا انتظارشو نداری

یه جور متفاوتی خوشحال میشی

...

ممکنه هرگز کسی این کار رو برات انجام نده

اما " تو "

میتونی این کار جالب رو برای عزیزت انجام بدی

و از دیدن برق نگاش و تعجبش

تو هم شاد بشی

یادت باشه اگه پرسید: به چه مناسبتیه؟

نگو:هیچی،همینطوری

میتونی مثلا بهش بگی:بخاطر دوست داشتنت

بخاطر دیدن خوشحالیت

بخاطر داشتن لبخندت

و...

...

اون لحظه ی خاص رو تجربه کن!

سکوت که همیشه نشانه ی تفکر مثبت نیست

همیشه علامت رضایت و موافقت نیست

نمیشه از کنار  سکوت ها به آسونی رد شد

وقتی کسی سکوت کرد

به چشماش نگاه کن

شاید معنی سکوتش رو بفهمی

وقتی اسمی از مطالعه میاد،همه ی ما یاد کتاب خوندن میفتیم

و چون همیشه از گرفتاری و کمبود وقت و نداشتن حوصله می نالیم

از خیر کتاب خوندن میگذریم

اما میخوام یاداوری کنم که مطالعه نمیتونه در کتاب،مجله و روزنامه خلاصه بشه

وقتی به دنیای اطرافمون دقیق میشیم

به رفتار آدما در موقعیت های مختلف نگاه هدفداری میندازیم

وقتی توی سایت ها در حال گشت و گذار ویادگیری هستیم

وقتی یه جمله ی فکورانه میشنویم و از کنارش سرسری رد نمیشیم

وقتی در حال تقلیدآگاهانه  از یه رفتار درست هستیم

و...

همه و همه یه جور مطالعه محسوب میشه

گرچه نمیشه لذت خوندن کتاب کاغذی رو انکار کرد

ولی وقتی با یه دقت خاص که ذهنی آماده ی اندیشیدن رو یدک میکشه

به دنیا نگاه کنیم

در این صورت،هر لحظه از زندگی ما در حال مطالعه صرف میشه

و بی شک نتیجه ی بهتری از زمانی که در ا ختیار داریم به دست میاریم.